ทุกคนคงเคยได้ยินคำว่า “ข่าวร้ายลงฟรี ข่าวดีเสียตัง” กันมาบ้าง นั่นคือหากเป็นเรื่องร้ายๆที่สร้างกระแสความฮือฮา น่าหวาดหวั่นน่าตกใจ หรือแม้แต่ซุบซิบนินทา ที่สำนักข่าวมักจะสืบเสาะเอามาตีแผ่ให้คุณอ่านกันฟรีๆอย่างเผ็ดร้อน แต่พอเป็น “ข่าวดี” คุณอาจต้องจ่ายเงิน(จำนวนมาก) เพื่อให้ใครซักคนพูดถึงมัน!
เรื่องนี้สะท้อนอะไร? ทำไมสังคมเดินมาถึงจุดนี้ หากมองในฝั่งของการทำธุรกิจของ “สื่อ” การตั้งตนเป็นตัวกลางนั้น จะอยู่รอดได้ก็ด้วย “ทราฟฟิค” หรือจำนวนคนที่สามารถเรียกแขกเข้ามายังบ้านของตัวเองได้
ถ้าจะมองรูปแบบของการเป็นตัวกลางแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสื่อที่นำเสนอ “คอนเทนต์” ในรูปแบบต่างๆ สิ่งพิมพ์ ทีวี วิทยุ ออนไลน์ — หรือจะลองนึกภาพ “รีเทล” ห้างต่างๆ ที่นำสินค้าและบริการเข้ามาวางขาย — ซึ่งหากตัวกลางเหล่านั้น กลายเป็น “สถานที่ร้างๆ” ไม่มีทราฟฟิค ไม่มีคนเดิน ไม่มีคนสนใจ แน่นอนว่าหายนะทางการเงินคงเข้ามาเยือนในไม่ช้า!
จึงเรียกได้ว่า “เพื่อความอยู่รอด” จนในบางครั้งเราจึงเห็นสื่อทำตัว “เรียกแขก” ได้อย่างงามหน้า มากไปกว่านั้นยังเรียก “ทีนส์” จากสังคมกันอยู่บ่อยๆ แต่หลายๆสำนักก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน!
แต่อย่างว่า หาก “ไม่มีดีมานด์” ย่อม “ไม่มีซัพพลาย” หากทำอะไรไปเพื่อให้ขายไม่ได้ คงไม่เรียกว่าทำธุรกิจ! เรื่องนี้ต้องย้อนกลับมาที่ “จิตใจคน” ก็เพราะคนชอบเสพดราม่า สื่อจึงบอกว่ามันจำใจต้องทำ (เหรอ?)
เพราะจริงๆแล้วทางจิตวิทยา มีทฤษฎีนึงที่ชื่อว่า “Loss Aversion Bias” หรือความรู้สึกแย่กับการสูญเสียที่จะส่งผลต่อจิตใจคนเป็น “สองเท่า” ของเรื่องดีๆเสมอ! อารมณ์ความรู้สึกร่วมไปกับเรื่องร้ายๆ จึงส่งผลที่อิมแพ็คต่อจิตใจคนกว่ามาก!
รู้อย่างนี้แล้วต้องบอกว่า สังคมจะดีขึ้นได้ เราต้องรู้เท่าทันด้านมืดของ “จิตใจคน” และช่วยกันประคองยกระดับความคิดของผู้คนในสังคมกันไป กับความเคยชินกับ “ความเสื่อมทราม” แบบเดิมๆ หากเราช่วยกันรุมประณาม “สื่อเลว” ด้วยการช่วยกันกดดันผ่านกระบอกเสียงต่างๆในโลกโซเชียล ก็คงเป็นพลังเล็กๆที่ช่วยขับเคลื่อนเปลี่ยนแปลงสังคมได้
เพราะบ่อยครั้งเราก็เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปได้ แม้แต่กับผู้ปกครองสังคมที่ยิ่งใหญ่อย่างรัฐบาล ที่เหมือน “โยนหินถามทาง” กับบางเรื่องบางอย่าง แล้วต้องถอยกลับเพราะพลังจากโลกโซเชียล
